Μη Λες

Μή λές, ατέλειωτος πούναι αυτός ο δρόμος,

ατέλειωτος δρόμος δεν υπάρχει.

Μή λές, τί δύσβατο πού  είναι το βουνο,

δέν υπάρχει βουνό δύσβατο.

Μή λές, πόσο μακριά είναι ή χώρα,

δέν υπάρχει μακρινή χώρα.

Μήν απελπίζεσαι.

Στ' αλήθεια δέν υπάρχει γιατρειά.

Μπροστά μας, γύρω μας, ολούθε οχτροί

στό σπίτι μας, στή κάμαρα μας, στην κουζίνα μας,
γιομάτοι οχτροί.

Πιάνουν, χτυπούν, χτυπούν χτυπούν.

Κι ύστερα λένε, απαγορεύονται τά πάντα:

Νά κοιτάζεις καταγής,

νά κοιτάζεις τό φεγγάρι,

νά κοιτάζεις τά νερά!

Ήταν τότε τό χίλια εννιακόσια τριάντα οχτώ.

Εγώ δέν είχα αφήσει ακόμα μουστάκι.

Ο Μουσταφά Κεμάλ δέν είχε πεθάνει.

Κι ό Αδόλφος Χίτλερ,

πρωτάρχισε νά γυρεύει στην Ευρώπη

σιτάρι, κάρβουνο καί σίδερο.

Θάρθει μιά μέρα,

πού όλα θά ξεχαστούν,

ή πείνα, ή εξορία, ή φυλακή,

καί τό κυνηγητό μας χρόνια τώρα

από σοκάκι σέ σοκάκι.

Θάρθει μιά μέρα,

πού ό κόσμος μας θάναι φωτεινός,

ό κόσμος μας λυτρωμένος.

Καί τότε εγώ,

τίς Κυριακές θά έρχομαι σπίτι σου επισκέπτης.

Άχ νάρθουν εκείνες οί μέρες,

νά κλάψω απ' τή χαρά μου, δάσκαλε μου,

νά κλάψω μιά φορά!

Έτσι νά νιώσω ανακούφιση, ανακούφιση!

Α. Καντίρ - Ανθολογία τουρκικής προοδευτικής ποιήσης